Śledź nas na:



Modele strategii personalnych (model sita, model kapitału ludzkiego)

Model sita główne założenia:

Człowiek dojrzały to istota odpowiednia ukształtowana niezmieniająca się i realizująca określony plan działania firmy. Powstaje wtedy wyższa konieczność, posiadania jak najlepszych pracowników dla uzyskania korzyści.

Model ten oparty jest między innymi na teorii konfliktu, przez co przybliża nas do wzajemnego konkurowania ze sobą. W zespole widzi się nie tyle partnera ile konkurenta. Przez takie działania udaje się zwiększyć efektywność pracowników sprawiając, że dają oni z siebie więcej niż 100% normy.

Model sita pozwala więc na gruntowane wyselekcjonowanie najefektowniejszych pracowników z bardzo dużej grupy zawodowej osób zatrudnionych na całym obszarze firmy. W modelu tym firma nie ponosi zbyt dużych kosztów związanych z rozwojem własnych pracowników. Model ten utwierdza nas w przekonaniu, że wydane pieniądze na politykę kadrową zostaną spożytkowane efektywnie nie, wliczając w to wszystko kosztów zatrudnienia czy utrzymania pracownika zwłaszcza w początkowym okresie.

Model sita ma jednak wady. Dużym minusem jest brak jakiegokolwiek przywiązania pracujących do organizacji. Brak przywiązania powoduje też brak lojalności wobec firmy tak jak firma, traktuje pracownika, tak pracownik, traktuje firmę jest więc ogólna niechęć z obu stron. W modelu tym nie ma również poczucia bezpieczeństwa ze strony szefów, jak i jaki kol wiek brak odpowiedzialności za wykonaną pracę czujemy się jedynie trybikiem w wielkiej maszynie, który nie ma nic do powiedzenia oprócz pracy.

Model kapitału ludzkiego

Model kapitału ludzkiego opiera się na założeniach, że jednostka pracująca jest zdolna i skłonna do dalszego rozwoju celem poszerzenia swojej wiedzy i umiejętności.

Według tych zasad człowiek uczy się całe życie i w firmie panuje podobne nastawienie, przez co działa to bardzo mobilizująco na takiego pracownika. Jest to zachęta do dalszego działania i kształcenia się dla własnego dobra, a nie firmy.

W modelu kapitału ludzkiego nie ma przejawu konkurencyjności a tylko rozwój staje się najważniejszym czynnikiem działania, jaki ma wpływ na naszą pozycję w firmie. System ogólnej polityki personalnej pozwala sięgać po motywacje z tak zwanego wyższego rzędu, jest to więc potrzeba ogólnej samorealizacji.

Minusem takie założenia mogą być jednak bardzo wysokie koszta wydane na kształcenie i rozwój pracowników. Najwięcej problemów mogą mieć z tym małe firmy, które nie wychodzą jeszcze na swoje w ostatecznym rozrachunku.

Dużą korzyścią zastosowaną w tym modelu jest lepsza lojalność ogółu pracowników wobec przedsiębiorstwa. Dzięki opcji takiego rozwoju można kształtować wiedzę kadry pracowniczej zgodnie z ich potrzebami. Metoda ta pozwala na tworzenie pozytywnych relacji interpersonalnych w grupach co, zapewnia dobrą współpracę mającą na celu dobro firmy, a nie walkę o wpływy i stanowiska w firmie.



Zobacz także